1. تعریف: هیستومونیازیس، که به‌عنوان بیماری سیاه سر نیز شناخته می‌شود، یک بیماری انگلی است که توسط انگل تک‌سلولی هیستوموناس مِلِئاگرِیدیس ایجاد می‌شود و عمدتاً بر روی دستگاه گوارش پرندگان اثر می‌گذارد.
2. شیوه انتقال: انتقال معمولاً از طریق تخم‌های نماتودهای هترکوس گالیناروم انجام می‌شود، که میزبان واسط هیستوموناس هستند. شترمرغ‌ها می‌توانند از طریق خاک آلوده یا مصرف غذای آلوده به این انگل آلوده شوند.
3. علائم بالینی: علائم ممکن است شامل ضعف، کم‌اشتهایی، اسهال زرد رنگ، بی‌حالی و کاهش وزن باشد. در بعضی موارد، تغییر رنگ پوست سر به سیاه نیز مشاهده می‌شود.
4. تشخیص: تشخیص اغلب از طریق بررسی علائم بالینی و بررسی میکروسکوپی بافت‌های روده و کبد پس از مرگ انجام می‌شود.
5. درمان: درمان معمولاً شامل استفاده از داروهای ضد انگل و آنتی‌بیوتیک‌ها تحت نظارت دامپزشک است. علاوه بر این، درمان حمایتی برای حمایت از تغذیه و هیدراسیون ممکن است لازم باشد.
6. پیشگیری: پیشگیری شامل مدیریت بهداشتی محیط نگهداری، کاهش تراکم جمعیتی و جلوگیری از دسترسی به خاک آلوده است.
7. کنترل محیط: توجه به نظافت و ضدعفونی منظم جایگاه‌ها و جلوگیری از تجمع مدفوع و زباله‌ها.
8. مدیریت بهداشتی: استفاده از برنامه‌های بهداشتی و واکسیناسیون مناسب و نظارت بر سلامت عمومی شترمرغ‌ها.
9. آموزش کارکنان: افزایش آگاهی پرسنل در مورد روش‌های انتقال، تشخیص علائم و اقدامات پیشگیرانه برای کاهش شیوع بیماری.
10. پایش منظم: انجام معاینات دوره‌ای و نظارت بر سلامت شترمرغ‌ها به منظور شناسایی زودهنگام بیماری و کنترل به موقع آن.
اجرای دقیق این اقدامات می‌تواند به کاهش شیوع و کنترل هیستومونیازیس در شترمرغ‌ها کمک کند و سلامت و بهره‌وری پرندگان را تضمین نماید.
