1. ابعاد مناسب: باکس باید به اندازه کافی بزرگ باشد تا شترمرغ به راحتی در آن جا بگیرد، اما نه آنقدر بزرگ که اجازه حرکت زیاد به پرنده داده شود.
2. ساختار مقاوم: از مواد محکم و با دوام ساخته شود تا در برابر ضربات و فرار احتمالی پرنده مقاومت کند. معمولاً از فلز و پلاستیک مقاوم استفاده می‌شود.
3. تهویه مناسب: باکس باید دارای سیستم تهویه خوب باشد تا هوای کافی به داخل آن برسد و از تجمع گرما و بوی ناشی از ترشحات جلوگیری شود.
4. درب‌های امن: باید شامل درب‌های قفل‌شونده باشد که به راحتی باز و بسته شوند اما از فرار یا آشفتگی پرنده جلوگیری کنند.
5. دسترسی برای معاینه: باکس باید امکان دسترسی آسان برای معاینه فرآیندهای مختلف (مثل خون‌گیری، واکسیناسیون یا بررسی وضعیت فیزیکی) را فراهم کند. این می‌تواند شامل پنجره‌های قابل باز و بسته شدن باشد.
6. قابل حمل و جابه‌جایی: طراحی باید به گونه‌ای باشد که باکس به راحتی قابل حمل و جابه‌جا شدن باشد، به طوری که حداکثر راحتی و امنیت را فراهم کند.
7. کفپوش ایمن: سطح کفپوش باید غیرلغزنده باشد تا پرنده بر روی آن به راحتی بایستد، و از جراحت‌های ناشی از لغزش جلوگیری کند.
8. کاهش سر و صدا: ساختار باکس باید به نحوی باشد که سر و صدای اطراف به حداقل برسد، زیرا صدا می‌تواند باعث استرس اضافی برای شترمرغ شود.
9. ایمنی پرسنل: باکس باید به گونه‌ای طراحی شود که ایمنی کسانی که با پرنده کار می‌کنند تأمین شود، با دستگیره‌ها و حفاظ‌های مناسب برای کنترل بهتر پرنده.
10. تطبیق‌پذیری: امکان تنظیم ارتفاع یا عرض باکس برای تطبیق با اندازه‌های مختلف شترمرغ می‌تواند مفید باشد.
