1. تشخیص:
   - مشاهده علائم بالینی مانند تشنج، لرزش عضلانی، و ناهنجاری در حرکات.
   - رفتار ناآرام، کاهش اشتها و در موارد شدید زمین‌گیری یا مرگ ناگهانی.
   - آزمایش خون برای سنجش سطح منیزیوم و تأیید هیپومنیزمی.
   - بررسی تاریخچه تغذیه‌ای و محیطی برای شناسایی عوامل خطر.

2. پیشگیری:
   - تأمین جیره غذایی متعادل و حاوی مقادیر کافی منیزیوم به خصوص در ابتدای بهار.
   - استفاده از مکمل‌های منیزیومی مخصوصاً در زمان‌هایی که خطر کمبود بالاتر است.
   - مدیریت صحیح چرا در مراتع تازه و سبز که می‌تواند منجر به کاهش سطح منیزیوم شود.
   - پایش منظم سلامت گله و تنظیم تغذیه بر اساس نیازهای خاص هر فصل.

3. درمان:
   - تجویز تزریقات منیزیوم به صورت وریدی یا زیرجلدی تحت نظارت دامپزشک.
   - ارائه مراقبت‌های حمایتی و استراحت برای بهبود وضعیت گوسفند.
   - اصلاح و بهبود جیره غذایی برای رفع کمبود منیزیوم.
   - پیگیری منظم و ارزیابی پیشرفت درمان برای جلوگیری از بروز مجدد کمبود.