1. مدیریت تغذیه: تأمین تغذیه مناسب و متعادل، شامل مواد مغذی کلیدی مانند پروتئین‌ها، ویتامین‌ها و مواد معدنی، به ویژه در دوره‌های بحرانی مانند جفت‌گیری و آبستنی، می‌تواند تأثیر مستقیم بر بره‌زایی داشته باشد.
2. کنترل استرس: کاهش عوامل استرس‌زا مانند تراکم بیش از حد، سر و صدا، و تغییرات ناگهانی در محیط زندگی می‌تواند سلامت تولید مثلی گوسفندان را بهبود بخشد.
3. بهبود شرایط آب و هوایی: ایجاد پناهگاه‌های مناسب و تهویه‌ی کافی برای مقابله با شرایط آب و هوایی نامساعد، به ویژه در زمان زایش، نقش مهمی در سلامت مادر و بره‌ها دارد.
4. مدیریت سلامت: برنامه‌ریزی و اجرای برنامه‌های واکسیناسیون و درمانی برای پیشگیری و کنترل بیماری‌های شایع در گوسفند، از دیگر عوامل مؤثر بر بهبود نرخ بره‌زایی است.
5. زمان‌بندی جفت‌گیری: تنظیم زمان جفت‌گیری به گونه‌ای که زایش‌ها در فصولی با شرایط محیطی مساعدتر و در دسترس بودن کافی علوفه رخ دهد، می‌تواند میزان موفقیت زایش را افزایش دهد.
6. انتخاب نژادهای مقاوم: انتخاب نژادهایی که توانایی سازگاری بالاتری با شرایط محیطی خاص دارند، می‌تواند به بهبود بره‌زایی در مناطق خاص کمک کند.
7. مدیریت چرای پایدار: با مدیریت صحیح چراگاه‌ها و جلوگیری از تخریب زمین‌های چرا، می‌توان به تامین بهتر مواد غذایی و کاهش استرس محیطی کمک کرد.
8. مراقبت‌های پیش از زایش: اطمینان از سلامت و شرایط بدنی مناسب گوسفند در هفته‌های قبل از زایش می‌تواند به کاهش مشکلات زایمانی و افزایش نرخ زایش موفق منجر شود.
9. کنترل انگل‌های داخلی و خارجی: مدیریت انگل‌ها می‌تواند با بهبود شرایط بهداشتی و تغذیه‌ای، اثر مثبتی بر روی سلامت عمومی گله و بره‌زایی داشته باشد.
10. پایش و ارزیابی مداوم: رصد مستمر شرایط محیطی و فیزیولوژیکی گوسفندان برای شناسایی زودهنگام مشکلات و انجام اصلاحات لازم می‌تواند به بهبود مستمر نرخ بره‌زایی منجر شود.
