البته، موارد استفاده آنزیم‌های مختلف در خوراک بلدرچین به صورت شماره‌گذاری شده به شرح زیر است:

1. بتاگلوکاناز:  
   این آنزیم برای شکستن بتاگلوکان‌ها استفاده می‌شود که نوعی فیبر محلول در دانه‌هایی مانند جو و گندم هستند. بتاگلوکان‌ها باعث افزایش ویسکوزیته در روده می‌شوند که می‌تواند هضم و جذب مواد مغذی را مختل کند. بتاگلوکاناز با تجزیه این ترکیبات، ویسکوزیته را کاهش داده و جذب مواد مغذی را بهبود می‌بخشد.

2. گزیلاناز:  
   گزیلاناز به تجزیه آرابینوگزیلان‌ها کمک می‌کند که نوعی فیبر غیرنشاسته‌ای در دانه‌هایی مانند گندم و ذرت هستند. این آنزیم باعث بهبود هضم و آزادسازی مواد مغذی محبوس در سلول‌های گیاهی می‌شود.

3. پروتئاز:  
   پروتئاز‌ها آنزیم‌هایی هستند که پروتئین‌های موجود در خوراک را به پپتیدها و اسیدهای آمینه تجزیه می‌کنند. افزودن پروتئاز به خوراک می‌تواند به بهبود هضم و جذب پروتئین‌ها کمک کرده و کارآیی خوراک را افزایش دهد.

4. فیتاز:  
   این آنزیم فیتات‌ها را، که فرم ذخیره‌سازی فسفر در دانه‌های گیاهی هستند، تجزیه می‌کند. با افزودن فیتاز به خوراک، فسفر بیشتری برای جذب توسط پرندگان آزاد می‌شود که می‌تواند نیاز به مکمل‌های فسفر کلسیم را کاهش دهد و همچنین منجر به کاهش دفع فسفر به محیط زیست شود.

استفاده از این آنزیم‌ها می‌تواند بهره‌وری خوراک را بهبود بخشد و هزینه‌های تولید در پرورش بلدرچین را کاهش دهد.