1. ارزیابی سوابق تولید مثلی: انتخاب میش‌هایی که در گذشته نرخ بره‌زایی بالاتری داشته‌اند و نشان داده‌اند که قابلیت تولید بیشتر دارند.

2. بررسی سلامت و شرایط جسمانی: انتخاب میش‌های سالم و قوی که برای بارداری و زایمان‌های موفق مناسب‌تر هستند.

3. تحلیل ژنتیکی: استفاده از داده‌های ژنتیکی و مارکرهای مرتبط با بره‌زایی برای انتخاب میش‌هایی با بیشترین پتانسیل ژنتیکی.

4. توجه به سن و تجربه: انتخاب میش‌هایی که در سن مناسب و دارای تجربه در زایمان‌های قبلی هستند، چرا که تجربه ممکن است بر موفقیت زایمان اثر بگذارد.

5. وزن و معیارهای فیزیکی: انتخاب میش‌هایی که وزن و وضعیت بدنی مناسبی برای بره‌زایی دارند، زیرا وزن و سلامت فیزیکی می‌تواند بر زایش تأثیر بگذارد.

6. نرخ باروری قبلی: تمرکز بر انتخاب میش‌هایی که در دوره‌های باروری گذشته، نرخ باروری و زایمان موفق بالاتری داشته‌اند.

7. ارزیابی وراثت: بررسی سوابق تولید مثلی خانواده و والدین میش‌ها برای ارزیابی وراثت و پتانسیل ژنتیکی آنها.

8. مدیریت تغذیه‌ای: انتخاب میش‌هایی که به خوبی به برنامه‌های تغذیه‌ای واکنش نشان می‌دهند و شرایط تغذیه‌ای بهتری برای بره‌زایی دارند.

9. نظارت بر رفتار و واکنش‌ها: انتخاب میش‌هایی که رفتارهای مادری قوی دارند و قادر به نگهداری و پرورش بهتر بره‌ها هستند.

10. استفاده از مشاوره حرفه‌ای: بهره‌گیری از توصیه‌ها و تحلیل‌های کارشناسان ژنتیک و دامپزشکان برای بهینه‌سازی برنامه‌های انتخاب میش‌ها.