1. سلکسیون مستقیم: انتخاب گوسفندانی با ویژگی‌های تولید مثلی برتر، مانند نرخ بالای باروری یا زایش‌های موفق، به منظور بهبود نسل‌های بعدی.
2. سلکسیون غیرمستقیم: انتخاب بر اساس ویژگی‌های مرتبط با تولید مثل، مانند وزن تولد یا رشد سریع نوزادان، که می‌توانند روی عملکرد تولید مثلی اثر بگذارند.
3. استفاده از مارکرهای ژنتیکی: شناسایی و کاربرد مارکرهای ژنتیکی برای انتخاب دقیق‌تر و کارآمدتر گوسفندان با ویژگی‌های تولید مثلی مطلوب.
4. آمیخته‌گری نژادها: ترکیب نژادهای مختلف برای بهره‌برداری از ویژگی‌های ژنتیکی مکمل و تقویت تنوع ژنتیکی در جهت بهبود تولید مثل.
5. انتقال جنین: استفاده از تکنیک انتقال جنین برای افزایش تعداد نوزادان گوسفندان با ویژگی‌های ژنتیکی برتر.
6. تلقیح مصنوعی: بهره‌گیری از تلقیح مصنوعی برای کنترل دقیق‌تر فرآیند جفت‌گیری و افزایش کارایی در بهبود صفات تولید مثلی.
7. ارزیابی ژنومی: استفاده از داده‌های ژنومی برای پیش‌بینی عملکرد تولید مثلی و انتخاب بر اساس ارزش ژنتیکی گوسفندان.
8. انتخاب بر اساس شاخص‌های ترکیبی: توسعه شاخص‌هایی که ترکیبی از چندین ویژگی تولید مثلی را در بر می‌گیرند، برای بهبود کلی عملکرد.
9. کنترل همخونی: مدیریت و کاهش سطح همخونی در گله برای جلوگیری از کاهش توانایی تولید مثلی و دیگر مشکلات ژنتیکی.
10. برنامه‌ریزی استراتژیک: استفاده از برنامه‌ریزی دقیق و مستند در اصلاح ژنتیکی برای اطمینان از همگام‌سازی با اهداف تولیدی و بهبود مستمر.
