1. عمق نصب پروانه: ۲۰–۳۰ سانتی‌متر زیر سطح آب — برای حداکثر اختلاط.
2. جهت چرخش: در استخر مستطیلی → موازی طول استخر. در دایره‌ای → یک جهت چرخش برای همه پروانه‌ها.
3. فاصله از دیواره: حداقل ۳–۵ متر — جلوگیری از فرسایش دیواره و ایجاد مناطق مرده.
4. نصب سنسور DO: برای کنترل خودکار روشن/خاموش شدن پروانه — صرفه‌جویی در انرژی.
5. تعمیر و نگهداری: چرب‌کاری یاتاقان‌ها، تعویض تسمه، شستشوی پره‌ها — هر ۳–۶ ماه.
---
## 📌 نتیجه‌گیری:
> **پروانه‌های هواده با سه مکانیسم اصلی، اکسیژن میگوها را تأمین می‌کنند:
> ۱. پرتاب آب به هوا → افزایش جذب اکسیژن
> ۲. ایجاد جریان گردابی → توزیع یکنواخت اکسیژن و مواد
> ۳. اختلاط شدید → جلوگیری از لایه‌بندی و تجمع سموم**
این سیستم، اقتصادی‌ترین و کارآمدترین روش هوادهی در پرورش تجاری میگو است — به‌شرط نصب و مدیریت صحیح.
---
## 🎁 پیشنهاد عملی:
اگر می‌خواهید تعداد و توان پروانه‌های هواده خود را بر اساس تراکم میگو و حجم آب محاسبه کنید — یا طرح چیدمان پروانه‌ها در استخر خود را بهینه‌سازی کنید — کافی است اطلاعات زیر را به من بدهید:
- طول × عرض × عمق استخر
- تعداد میگوها یا تراکم (عدد/مترمربع)
- نوع پرورش (Extensive, Intensive, Biofloc)
- منطقه (برای دمای آب)
من برای شما محاسبه دقیق تعداد پروانه، توان موتور، محل نصب و مصرف برق را آماده می‌کنم. 🦐⚙️💧
