1. انتخاب نژاد پایه: در آمیخته‌گری باید نژادهایی انتخاب شوند که ویژگی‌های تکمیلی داشته و بهبود ویژگی‌های مورد نیاز را ایجاد کنند.

2. اهداف آمیخته‌گری: تعریف دقیق اهداف مانند افزایش وزن، بهبود کیفیت پشم یا افزایش تولید شیر می‌تواند به دستیابی به نتایج مطلوب کمک کند.

3. مدیریت ژنتیکی: برنامه‌ریزی دقیق برای ترکیب ژنتیکی نژادها باید صورت گیرد تا از ایجاد مشکلات ژنتیکی و همخونی جلوگیری شود.

4. ثبت اطلاعات: ثبت و نگهداری دقیق اطلاعات ژنتیکی و عملکردی هر نسل برای ارزیابی پیشرفت و تصمیم‌گیری‌های آینده مهم است.

5. کنترل جفت‌گیری: مدیریت دقیق فرآیند جفت‌گیری و استفاده از تکنیک‌های مثل تلقیح مصنوعی می‌تواند به بهبود نتایج آمیخته‌گری کمک کند.

6. ارزیابی نتایج: پس از هر نسل، نتایج آمیخته‌گری باید ارزیابی شده تا مؤثر بودن یا نیاز به تغییرات در برنامه‌ها مشخص شود.

7. مراقبت از سلامت: حفظ سلامت و رفاه گوسفندان در طول فرآیند آمیخته‌گری به پیشگیری از بیماری‌ها و بهبود بهره‌وری کمک می‌کند.

8. برنامه تغذیه‌ای مناسب: تأمین تغذیه مناسب بر اساس نیازهای خاص نژادهای جدید می‌تواند در بهبود نتایج آمیخته‌گری مؤثر باشد.

9. آموزش و آگاهی: افزایش دانش و مهارت‌های دامداران در زمینه اصول آمیخته‌گری مهم است که می‌تواند بر کیفیت و کارایی آن اثر بگذارد.

10. ملاحظات اقتصادی: تحلیل هزینه-فایده آمیخته‌گری و ارزیابی بازده اقتصادی آن، برای تعیین تصمیم‌های آینده حیاتی است.