1. شناسایی نژادهای با تولید شیر بالا: انتخاب نژادهایی که به طور طبیعی تولید شیر بیشتری دارند و با اهداف اصلاح ژنتیکی سازگار هستند.
2. ارزیابی ژنومیکی: استفاده از تکنیک‌های ژنومیکس و مارکرهای ژنتیکی برای شناسایی قوچ‌ها و میش‌هایی که دارای ژن‌های مرتبط با افزایش تولید شیر هستند.
3. تحلیل سوابق تولیدی: بررسی و ارزیابی سوابق تولید شیر قوچ‌ها و میش‌ها برای انتخاب بهترین افراد با عملکرد اثبات شده.
4. انتخاب بر اساس خانوار ژنتیکی: مطالعه سوابق و عملکرد خانواری قوچ‌ها و میش‌ها برای اطمینان از وراثت بالای تولید شیر.
5. بهبود شاخص‌های مرتبط: تمرکز بر بهبود شاخص‌های تولیدی مرتبط با شیرواری مانند کیفیت شیر، ترکیبات مغذی آن و دوره شیرواری.
6. برنامه‌ریزی جفت‌گیری استراتژیک: طراحی و اجرای برنامه جفت‌گیری که به ترکیب بهینه ژنتیکی برای افزایش تولید شیر منجر شود.
7. نظارت بر سلامت و تغذیه: انتخاب قوچ‌ها و میش‌هایی که به خوبی به شرایط تغذیه‌ای و بهداشتی واکنش نشان می‌دهند و قادر به تولید شیر بیشتر و با کیفیت بالاتر هستند.
8. مشاهدات رفتاری: بررسی رفتارهای مادری میش‌ها و توانایی آنها در تولید و پرورش بره‌های سالم.
9. کنترل همخونی: جلوگیری از همخونی در گله از طریق انتخاب استراتژیک تا تنوع ژنتیکی افزایش یابد و عملکرد تولیدی بهبود یابد.
10. استفاده از فناوری‌های نوین: بهره‌گیری از تکنولوژی‌هایی مانند انتقال جنین و تلقیح مصنوعی برای افزایش کارایی و سرعت در بهبود ژنتیکی شیرواری.
