1. سلکسیون مستقیم: انتخاب گوسفندانی با ویژگی‌های تولید مثلی برتر، مانند نرخ بالای باروری یا زایش‌های موفق، به منظور بهبود نسل‌های بعدی.

2. سلکسیون غیرمستقیم: انتخاب بر اساس ویژگی‌های مرتبط با تولید مثل، مانند وزن تولد یا رشد سریع نوزادان، که می‌توانند روی عملکرد تولید مثلی اثر بگذارند.

3. استفاده از مارکرهای ژنتیکی: شناسایی و کاربرد مارکرهای ژنتیکی برای انتخاب دقیق‌تر و کارآمدتر گوسفندان با ویژگی‌های تولید مثلی مطلوب.

4. آمیخته‌گری نژادها: ترکیب نژادهای مختلف برای بهره‌برداری از ویژگی‌های ژنتیکی مکمل و تقویت تنوع ژنتیکی در جهت بهبود تولید مثل.

5. انتقال جنین: استفاده از تکنیک انتقال جنین برای افزایش تعداد نوزادان گوسفندان با ویژگی‌های ژنتیکی برتر.

6. تلقیح مصنوعی: بهره‌گیری از تلقیح مصنوعی برای کنترل دقیق‌تر فرآیند جفت‌گیری و افزایش کارایی در بهبود صفات تولید مثلی.

7. ارزیابی ژنومی: استفاده از داده‌های ژنومی برای پیش‌بینی عملکرد تولید مثلی و انتخاب بر اساس ارزش ژنتیکی گوسفندان.

8. انتخاب بر اساس شاخص‌های ترکیبی: توسعه شاخص‌هایی که ترکیبی از چندین ویژگی تولید مثلی را در بر می‌گیرند، برای بهبود کلی عملکرد.

9. کنترل همخونی: مدیریت و کاهش سطح همخونی در گله برای جلوگیری از کاهش توانایی تولید مثلی و دیگر مشکلات ژنتیکی.

10. برنامه‌ریزی استراتژیک: استفاده از برنامه‌ریزی دقیق و مستند در اصلاح ژنتیکی برای اطمینان از همگام‌سازی با اهداف تولیدی و بهبود مستمر.