1. شناسایی ویژگی‌های مطلوب: تعیین ویژگی‌های ژنتیکی مورد نظر مانند افزایش نرخ باروری، بهبود کیفیت نوزادان، یا کاهش بیماری‌های مرتبط با تولید مثل.

2. انتخاب والدین برتر: شناسایی و انتخاب گوسفندانی با ویژگی‌های ژنتیکی مطلوب برای بهبود صفات تولید مثلی.

3. کاربرد تکنولوژی ژنتیکی: استفاده از فناوری‌های پیشرفته مانند مارکرهای ژنتیکی یا ژنومیکس برای شناسایی و انتخاب بهترین ژن‌ها.

4. برنامه‌ریزی جفت‌گیری: طراحی برنامه‌های جفت‌گیری مبتنی بر اطلاعات ژنتیکی به منظور دستیابی به اهداف تولید مثل.

5. اجرای برنامه‌های اصلاحی: پیاده‌سازی برنامه‌های اصلاح نژادی برای بهبود ویژگی‌های مرتبط با تولید مثل.

6. استفاده از تکنیک‌های تولید مثل مصنوعی: بهره‌گیری از روش‌هایی مانند تلقیح مصنوعی یا انتقال جنین برای افزایش کارایی و کاهش زمان در دست‌یابی به اهداف.

7. مدیریت داده‌های ژنتیکی: ثبت و تحلیل داده‌های ژنتیکی و تولیدی برای نظارت و ارزیابی پیشرفت.

8. پایش نتایج: ارزیابی نتایج حاصل از برنامه‌های اصلاح ژنتیکی و انجام بازخوردهای لازم برای بهینه‌سازی استراتژی‌ها.

9. ارتقاء سلامت و تغذیه: فراهم کردن شرایط مناسب بهداشتی و تغذیه‌ای برای حمایت از بهبود ویژگی‌های تولید مثلی.

10. آموزش و به‌روزرسانی دانش: افزایش آگاهی و مهارت دامداران در خصوص تکنیک‌ها و فناوری‌های جدید در اصلاح ژنتیکی تولید مثل.