> 🧂 در پرورش در آب کم‌شور، افزودن نمک دریایی یا کلرید پتاسیم/کلسیم برای کاهش سمیت نیتریت بسیار مؤثر است.
### ✅ ۴. تعویض جزئی آب
- سریع‌ترین راه کاهش نیتریت در شرایط بحرانی.
- تعویض ۲۰–۳۰٪ آب با آب تمیز و با کیفیت.
- در سیستم‌های باز (Flow-through) — جریان مداوم آب مؤثر است.
### ✅ ۵. کاهش موقت غذا
- کاهش بار آلی → کاهش تولید آمونیاک → کاهش نیتریت.
- پس از کاهش نیتریت، تدریجاً غذا را افزایش دهید.
### ✅ ۶. استفاده از زئولیت یا کربن فعال (در سیستم‌های بسته)
- جذب ترکیبات نیتروژنی — اما فقط در مقیاس کوچک مؤثر است.
---
## 🇮🇷 ۶. نکات عملی برای پرورش‌دهندگان در ایران
- در جنوب ایران (بوشهر، هرمزگان، چابهار) — به دلیل دمای بالا و شوری مناسب، خطر نیتریت کمتر است — اما در فصل گرما و در سیستم‌های پرچگالی، نیاز به پایش دارد.
- در پرورش در آب کم‌شور (مثلاً در خوزستان یا کرمان) — نیتریت بسیار خطرناک است → حتماً:
- کلرید اضافه کنید (نمک دریایی یا KCl).
- هوادهی قوی داشته باشید.
- پروبیوتیک منظم مصرف کنید.
- در واحدهای بیوفلاک — نیتریت کمتر تجمع پیدا می‌کند — اما در صورت قطع برق یا کاهش هوادهی، ممکن است به‌سرعت افزایش یابد.
---
## 🎯 نتیجه‌گیری:
> 🚫 نیتریت = قاتل خاموش میگوها — به‌ویژه در آب کم‌شور و دمای بالا!
>
> ✅ حداکثر مجاز نیتریت: 0.1 mg/L — بالای 0.5 mg/L خطرناک است.
>
> 🛠️ راهکارهای کلیدی: افزایش DO + پروبیوتیک + افزودن کلرید + تعویض آب
>
> 📏 اندازه‌گیری منظم نیتریت — هر ۲–۳ روز یک‌بار — به‌ویژه پس از افزایش غذا یا تغییر شوری
---
📌 پیشنهاد نهایی:
- همیشه کیت تست نیتریت در انبار داشته باشید — مثل آمبولانس برای استخر!
- در صورت افزایش نیتریت:
1. غذا را کاهش دهید.
2. هوادهی را افزایش دهید.
3. پروبیوتیک نیتریفایر بزنید.
4. در آب کم‌شور — نمک دریایی یا کلرید اضافه کنید.
5. در صورت لزوم — آب تعویض کنید.
- پیشگیری بهتر از درمان است — مدیریت تغذیه و هوادهی، بهترین راه کنترل نیتریت است.
🦐 در پرورش میگو، "نیتریت صفر" باید هدف باشد — چون حتی کمی از آن می‌تواند فاجعه‌بار باشد!
