چند روز اول پس از رهاسازی میگو، دوره بسیار حساسی است که میگوها در حال سازگاری با محیط جدید (استخر پرورش) هستند. این دوره تعیین‌کننده بقای اولیه و موفقیت طولانی‌مدت پرورش است.
در این روزهای حساس، اتفاقات زیر معمولاً رخ می‌دهد:
1. استرس و سازگاری فیزیولوژیکی: میگوها در حال تنظیم سیستم‌های بدنی خود (اسمزی، تنفسی، گوارشی) با پارامترهای جدید آب (دما، شوری، pH، اکسیژن) هستند. حتی با وجود تطبیق تدریجی، میزانی از استرس طبیعی است.
2. کاهش یا توقف مصرف غذا: یکی از نشانه‌های رایج استرس پس از رهاسازی، کاهش شدید یا حتی توقف موقت مصرف غذا توسط میگوهاست . سیستم گوارش آنها نیاز به زمان دارد تا با محیط جدید سازگار شود.
3. رفتارهای خاص: میگوها ممکن است بیشتر در کناره‌های استخر یا نزدیک سطح آب دیده شوند ، یا رفتارهای پراکنده یا برعکس، جمع‌شده در گوشه‌ها را نشان دهند. این رفتارها نشانه تلاش برای یافتن مناطق با شرایط بهتر (مثلاً اکسیژن بیشتر یا جریان آب ملایم‌تر) است.
4. مرگ‌ومیر اولیه (در صورت وجود مشکل): اگر سازگاری به درستی انجام نشده باشد یا شرایط آب مناسب نباشد، میگوهای ضعیف یا ناسازگار در همین روزهای اول ممکن است فوت کنند و در لبه‌های استخر یافت شوند .
5. شروع تدریجی فعالیت و تغذیه: پس از گذراندن این دوره استرس اولیه (معمولاً ۲۴ تا ۷۲ ساعت)، میگوهای سالم شروع به فعالیت طبیعی‌تر و مصرف غذا می‌کنند. شروع غذادهی معمولاً با مقادیر بسیار کم و غذای مخصوص پست لارو (PL) انجام می‌شود و به تدریج افزایش می‌یابد.
6. نیاز به نظارت دقیق: این روزها نیازمند نظارت مستمر بر رفتار میگوها، کیفیت آب (به ویژه DO، دما، آمونیاک و نیتریت) و تنظیم سیستم‌های تهویه است. تغییرات ناگهانی در پارامترهای آب می‌تواند فاجعه‌بار باشد.
اگرچه در نتایج جستجو به طور خاص به تمام جزئیات "چند روز اول" اشاره نشده است، اما به کاهش مصرف غذا و حضور میگوهای در حال مرگ در لبه استخر در صورت بروز مشکل اشاره شده است . همچنین ذکر شده که میگوهای تازه رهاسازی شده وزنی کمتر از یک گرم دارند . دوره پرورش کلی میگو حدود ۴ تا ۵ ماه یا ۱۲۰ روز طول می‌کشد.
